Pokuta i pojednanie

Sakrament pokuty i pojednania należy, obok sakramentu namaszczenia chorych, do sakramentów uzdrowienia. Jego głęboki wymiar wyrażają różne nazwy, którymi się go określa: sakrament nawrócenia, sakrament pokuty, sakrament spowiedzi, sakrament pojednania. Potrzebujemy ciągłego powrotu do Boga i przebaczenia grzechów, które oddalają nas od Niego. Jak mówi Katechizm Kościoła Katolickiego: Nowe życie otrzymane w sakramentach wtajemniczenia chrześcijańskiego nie wyeliminowało jednak kruchości i słabości natury ludzkiej ani jej skłonności do grzechu, którą tradycja nazywa pożądliwością (KKK, 1426). Św. Jan Ewangelista napisał: Jeśli mówimy, że nie ma w nas grzechu, to samych siebie oszukujemy
i nie ma w nas prawdy (1J 1,8).

Jako dzieci Boże, które przez chrzest zostały włączone w śmierć i zmartwychwstanie Jezusa, chrześcijanie zostają obmyci z grzechu i powołani do życia w świętości. Nadal jednak są oni poddani pod „słabość natury”, która niejednokrotnie skutkuje grzesznymi decyzjami, osłabiającymi lub nawet zrywającymi ich jedność z Bogiem i Kościołem. Spowiedź, jako sakrament pojednania, przywraca tę utraconą przez człowieka komunię. Sakrament ten ma zatem zawsze podwójne odniesienie: do Boga okazującego grzesznikowi swoje miłosierdzie oraz do wspólnoty Kościoła, w którym, z którym i poprzez który dokonuje się właściwe pojednanie człowieka z Bogiem.

Dobrze przeżyta spowiedź święta zakłada działanie penitenta, czyli: żal za grzechy, szczere wyznanie grzechów przed kapłanem i postanowienie wypełnienia zadośćuczynienia, przez które konkretna osoba chce naprawić popełnione zło oraz wejść na ścieżkę życia wiarą. Tak przeżyta spowiedź kończy się kapłańskim rozgrzeszeniem, które przywraca człowiekowi jedność z Bogiem i Kościołem, jak również daje duchową pociechę i pokój oraz specjalną Bożą łaskę do podążania drogą ucznia Chrystusa.