Namaszczenie chorych

Choroba i cierpienie są nierozłącznymi elementami ludzkiej egzystencji. Niemoc ludzkiego ciała, obok słabości duchowej, niejednokrotnie wzbudzały w Chrystusie współczucie, które owocowało licznymi uzdrowieniami z chorób. Syn Boży stał się człowiekiem, aby zbawić całego człowieka, jego duszę i ciało. Ewangelie wielokrotnie wspominają o cudownych uzdrowieniach dokonanych przez Jezusa. Bardzo często towarzyszyło im wezwanie do wzbudzenia wiary i słowa przebaczenia. Ten sam Chrystus działa dziś w sakramentach, aby dotykać i uzdrawiać zbolałego człowieka. Należy pamiętać o tym, że uzdrowienia dokonywane przez Syna Bożego były przede wszystkim: znakami przyjścia Królestwa Bożego
i zapowiadały uzdrowienie bardziej radykalne: zwycięstwo nad grzechem i śmiercią przez Jego Paschę (Katechizm Kościoła Katolickiego, 1505).

Święty Jakub w swoim liście pisze: Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone (Jk 5,14-15).

Sakramentu namaszczenia chorych udziela się chorym, namaszczając ich na czole i dłoniach olejem z oliwek lub stosownie do okoliczności innym olejem roślinnym, należycie poświęconym, wymawiając tylko jeden raz następujące słowa: Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie (Katechizm Kościoła Katolickiego, 1513).

Sakrament ten, udzielany przez kapłana, może przyjąć osoba ochrzczona, która przeżywa poważną chorobę lub trudności związane ze starością. Skutkiem namaszczenia chorych jest w pierwszej kolejności zjednoczenie z cierpiącym Chrystusem, ale może nim być również uzdrowienie z choroby, umocnienie w przeżywaniu cierpienia lub przygotowanie na przejście do wieczności.