Bierzmowanie

Sakrament bierzmowania wraz z chrztem i Eucharystią należy do “sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego” (Katechizm Kościoła Katolickiego, 1285). Sakrament ten dopełnia łaskę chrztu, to znaczy, że chrześcijanin otrzymuje w nim szczególną moc Ducha Świętego, łączy się jeszcze ściślej ze wspólnotą Kościoła oraz przyjmuje godność i odpowiedzialność bycia świadkiem Chrystusa w świecie.

Już w Starym Testamencie lud Izraela oczekiwał na Ducha Świętego, który miał zstąpić na obiecanego Mesjasza. Ta pełnia Ducha stała się rzeczywiście udziałem Jezusa Chrystusa, który z kolei obiecał wylanie tego samego Ducha na wierzący w Niego nowy Lud. Obiecany Duch Święty zstąpił na Apostołów w szczególny sposób w dniu Pięćdziesiątnicy. Sakrament bierzmowania jest zatem w pewien sposób kontynuacją łaski Pięćdziesiątnicy w Kościele.

Widzialnym znakiem udzielanego bierzmowania jest, już od początków Kościoła, gest włożenia rąk oraz namaszczenie wonną oliwą (tzw. krzyżmem świętym). Zaszczytne imię „chrześcijanin” oznacza właśnie „namaszczony” i jest czytelnym odwołaniem do Chrystusa „którego Bóg namaścił Duchem Świętym” (Dz 10,38). Podobnie jak chrzest, bierzmowanie naznacza osobę bierzmowaną niezatartym znamieniem (pieczęcią Ducha Świętego) przynależności do Chrystusa.

Skutkami przyjęcia sakramentu bierzmowania są: specjalne wylanie Ducha Świętego, pogłębienie łaski chrzcielnej, pomnożenie darów Ducha Świętego i specjalna moc do wyznawania wiary, świadczenia o niej oraz życia według niej w świecie.