Duchowa Adopcja jest modlitwą w intencji dziecka, którego życie w łonie matki jest zagrożone. Trwa 9 miesięcy i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej: radosnej, bolesnej, chwalebnej lub światła (Ojcze nasz, 10 Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu) oraz modlitwy umieszczonej w Deklaracji w intencji dziecka i jego rodziców.
Do modlitwy można dołączyć dowolnie wybrane dodatkowe postanowienia:
Dodatkowymi postanowieniami mogą być np. częsta spowiedź i Komunia święta adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Pisma Świętego, post o chlebie i wodzie, walka z nałogami, pomoc osobom potrzebującym, dodatkowe modlitwy (litanie, nowenny, koronki…). Należy podejmować postanowienia realne, mając na uwadze indywidualne możliwości ich wypełniania.
Tak. Dodatkowe postanowienia nie są obowiązkowe,choć adoptujący chętnie je podejmują.
Powstała po objawieniach w Fatimie, stając się odpowiedzią na wezwanie Matki Bożej do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy, które najbardziej ranią Jej Niepokalane Serce. W roku 1987 została przeniesiona do Polski. Pierwszy ośrodek Duchowej Adopcji powstał w kościele ojców Paulinów w Warszawie. Stąd rozprzestrzenia się na cały kraj i poza jego granice.
Duchowa Adopcja skutecznie leczy głębokie zranienia wewnętrzne spowodowane grzechem aborcji. Pozwala matkom odzyskać wiarę w Boże Miłosierdzie, przynosząc pokój ich sercom. Jako bardzo konkretny, bezinteresowny i osobisty dar (modlitwy, ofiary i post), pomaga w szczególności ludziom młodym kształtować charakter, walczyć z egoizmem, odkrywać radość odpowiedzialnego rodzicielstwa, uzdalniając do postrzegania miłości i daru płodności oczyma Boga. Ucząc systematycznej modlitwy i pozytywnego działania pogłębia kontakt z Bogiem. Pomaga odkrywać głęboki sens zaniedbanych praktyk ascetycznych. Może się stać czynnikiem odrodzenia wspólnej modlitwy i miłości w rodzinie.
Każdy: osoby świeckie, konsekrowane, mężczyźni, kobiety, ludzie w każdym wieku. Jedynie dzieci podejmują ją pod opieką rodziców.
Można podejmować ją wielokrotnie, od warunkiem wypełnienia poprzednich zobowiązań.
Tak
Każdorazowe przyrzeczenie Duchowej Adopcji dotyczy tylko jednego dziecka.
Nie wiemy. Imię dziecka zna jedynie Bóg.
Naszą pewność opieramy na wierze we wszechmoc i nieograniczone miłosierdzie Boże. Bóg jest Dawcą Życia i Je go wolą jest, by każde poczęte dziecko żyło i było otoczone miłością rodziców.
Zapomnienie nie jest grzechem. Grzechem jest świadome i dobrowolne zlekceważenie składanego Bogu przyrzeczenia.
Zapomnienie nie jest grzechem. Grzechem jest świadome i dobrowolne zlekceważenie składanego Bogu przyrzeczenia.
Długa przerwa (miesiąc, dwa) przerywa Duchową Adopcję. Należy wtedy ponowić przyrzeczenie i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerwy należy duchową adopcję kontynuować, przedłużając modlitwę o opuszczone dni.
Tak, podobnie jak i osoby rozwiedzione.
Tak.
Wskazane jest, by przyrzeczenia były przeprowadzane uroczyście, chociaż można je złożyć także prywatnie.
Tak. Mogą podejmować prywatnie. Wypada podać zainteresowanym minimum informacji na ten temat.
Należy odczytać formułę przyrzeczenia (najlepiej pod krzyżem lub obrazem Matki Bożej) i od tego momentu przez kolejnych dziewięć miesięcy odmawiać jedną dowolnie wybraną tajemnicę różańca oraz modlitwę w intencji dziecka i rodziców. Dla zapamiętania dobrze jest zapisać datę rozpoczęcia i zakończenia modlitwy.
Duchową adopcję można podjąć w dowolnym dniu roku. Tradycją staje się jednak podejmowanie Duchowej Adopcji w uroczystość Zwiastowania Pańskiego (25 marca). Wtedy zakończenie dziewięciomiesięcznej modlitwy wypada w Wigilię Bożego Narodzenia.
Pozyskać kilka osób zainteresowanych Duchową Adopcją, uzyskać zgodę księdza proboszcza na przeprowadzenie przyrzeczeń Duchowej Adopcji w kościele, skontaktować się z ośrodkiem Duchowej Adopcji, gdzie można uzyskać materiały, pełne informacje oraz pomoc w przeprowadzeniu przyrzeczeń.
